تو موات رنگ طلا چشای تو دریاس گلکم
صورتد مثل گل لاله ی صحراس گلکم
خیلی وقته مخوامت اینه خودت خوب میدانی
دل مه عاشقه شیته خیلی شیداس گلکم
یه وجه بچه بودی خانه دان آمد کوچه مان
با مه همبازی شدی حرف قدیماس گلکم
ما همش با هم بودیم هیچکسی حرفی نمیزد
ولی حالا نمیذارن کار دنیاس گلکم
بگو آخه چه میشه با همدیه حرف بزنیم؟
آخر دنیا میشه؟ یی از او حرفاس گلکم
خودشان جوان بودن کم دسه گل دادن به آب؟
اینم از اقبال و چاره ی ما جواناس گلکم
ننه مم فهمیده ما همدیه ره دوس داریمان
دو سه روزه خانه مان شین و واویلاس گلکم
آبرو مه رفته دیه هر که یه حرفی میزنه
یه کلاغ و چل کلاغ از همه بالاس گلکم
مه دیه حوصله نرم مگه صبرم چنیه
خوش بحال کسی که بی کس و تنهاس گلکم
تو که هی نشتی تو خانه که برات دست نگیرن
پل ما چه جور بگم اودس آبهاس گلکم
چن دفه خواسم بیام لای ننه ت اینا بینمت
ولی دیدم نمیشه قوز رو قوزاس گلکم
کره هر چه شد بشه ما که دیه رسوا شدیم
تو که هی مال منی منم که پیداس گلکم
هی بذار از ما بگن نقل و متل جور بکنن
مث نقل و متلایی که تو کتاباس گلکم
راسی امشو بینمت رو بالابان منتظرم
آخه بی تو شو مه شام غریباس گلکم
دو قدم مانده به صبح
همنفس با چناری که آواز قناری می خواند
گنجشکی غار غار می کرد
که من از وسعت تنهایی خویش بیزارم
می خواهم مرغ دریایی باشم
و چکاوک مغرور
از شیدایی
به سرودی
دل خوش بود
دو قدم مانده به صبح
غرش صدایی راز آلود
آسمان را می شکافت
پیرمردی
غم تنهایی خویش باز می گفت
به زبان عربی.
و من
در این تاریکی
در این غربت ذهن
در پس پنجره ای قیر اندود
پای پلکان مدرنیسیم
یا همان کیبورد
می نوشتم
سفر آغاز دوست داشتن است
و سفر باید کرد
به کجایی که کجا نیست
هر جاست
دو قدم مانده به صبح
در اتاقم تمرین سفر می کردم
به کجایی که کجا نیست
به کجایی که بشر زاده شده تا که انسان باشد
دو قدم مانده به صبح
من رفتم....
قشنگه نامه هات ولی حس میکنم واقعی نیست
از رو نوشتی اینجوری نمره دیکته ات میشه بیست
قشنگه نامه هات ولی برای دیگرون نه من
دوست دارم کهنه شده بسه از این حرفا نزن
واسه ام مهم نیستی دیگه نه تو نه کاغذای تو
دل دیگه مشکی پوشیده نشسته به عزای تو
واسم مهم نیستی دیگه یاد تو مرده تو دلم
دیگه ازت بدم میاد فقط همینه مشکلم
نگو که قول می دی بهم نگو قسم خوردی دیگه
یه خورده دیره آخه تو برای من مردی دیگه